Шеърхо аз эҷодиёти Сайидои Насафӣ

Дилакам зардоб шуд аз чақ-чақи бофандагӣ,
Чашмакам пуроб шуд аз риштаҳои кандагӣ.
Аз саҳар то шом почак мезанам дар чаҳ-чаҳак,
Қоматам дар тоб шуд аз кору бори зиндагӣ.

Видоаш карда мерафтам ба хона,
Таваҷҷӯҳ зад қадам бар остона.
Даре дидам ба нокомӣ кушода,

Ба роҳам дидаи во истода.

Фиғон ногаҳ зи қуфли дар баромад,
Ки : «Имшаб турфа дузде бар сар омад.
Қавичангол гурге тезхашме,

Ба бозу филзӯру тангчашме.

Сари ӯро зи дор андешае не,

Ба ғайр аз дуздӣ ӯро пешае не».
Манон ҷо то саҳар дар хоби роҳат,
Кушода дузд ин ҷо дасти ғорат.
Даруни хонаам ҷуз бӯрё не,

Ба зери пой ғайр аз нақши по не.

Зи беасбобиям дар сина чок аст,
Матои хонаи ман обу хок аст.

Чӣ гӯям ман ба рӯи хонаи худ,
Шудам шарманда аз кошонаи худ.
Шудаш тороҷи ӯ кунҷи фаромӯш,
Зи дасти дузд гаштам хонабардӯш.
Туро бод, ай фалак, даврон мусаллам,
Ба як шодӣ кунӣ омода сад ғам.

Нафси саркашро мусаххар ақли пуртадбир кард,
Саг чу шуд девона, ӯро метавон занҷир кард.
Бемураббӣ зери гардун мӯътабар натвон шудан,
Моҳи навро рафта-рафта чарх оламгир кард.
Бо бузургони ҷаҳон густох будан хуб нест,
Охир ин беиззатӣ бар Кӯҳкан таъсир кард.
Беибо натвон ба базми тундхӯён по ниҳод,
Бемуҳобо такя натвон бар дами шамшер кард.
То ба пои хум нарафтам соғарам ёрӣ надод,
Дастгирӣ бо мани афтода рӯҳи пир кард.
Мераванд аҳли тамаъ дар базмҳо девонавор,
Метавон дарҳои меҳмонхонаро занҷир кард.
Қомати хилватшинон мекунад кори камон,
Метавон мисвоки зоҳидро нишони тир кард.
Водии девонагӣ ҷои фароғат будааст,

Хоби роҳат пои мо дар хонаи зианҷир кард.
Сайидо, музди ҳунарвар мерасад дар хурди кор,
Рӯзии Фарҳодро гардун зи ҷӯи шир кард.

Шамъаму пайваста дар рагҳои ҷонам оташ аст,

Дар даҳонам мавҷи обу бар забонам оташ аст.

Золимон аз бекасӣ вайронаамро сӯхтанд,

Чуғзам аз бехонумонӣ, ошёнам оташ аст.

Булбулам, аммо мақоми дилнишинам гулхан аст,

Сабзаам хокистар асту бӯстонам оташ аст.

Аз сари кӯи бутон рахти сафар то бастаам,

Маҳмили ман гирдбоду корвонам оташ аст.

Ай, ки бо мо мекунӣ савдо, ба худ андеша кун,

Дар бисотам дуди оҳу бар дӯконам оташ аст.

Сӯҳбати ман бемаю бемутриб имшаб дар гирифт,

Хона равшан мекунам, то меҳмонам оташ аст.

Нест дилсӯзе ба мулки синаи ман ғайри доғ,

Сайидо, имрӯз ёри меҳрубонам оташ аст.

Бути наҷҷори ман сарвест якто,

Зи сар то пой пайванд аз тамошо.

Санвабар истода бар дӯконаш,

Тарошаш хешро аз бандагонаш.
Ба боғи орзу сарви таманно,
Занад пеши қади ӯ теша бар по.
Ҷаҳоне хидмати ӯ карда пеша,
Занад ҳар кас ба сӯи хеш теша.
Забони тешааш ширинтакаллум,

Ба хуни Кӯҳкан хӯрда тараҳҳум,

Зи оби тешааш пур устухонам,

Ба зикри сарраш бошад забонам.
Чӣ арра? Чун забони шӯъла саркаш,
Фиканда ошиқонро дар кашокаш.
Чӣ арра? Зердасташ сарбалндон,
Бувад море зи сар то пой дандон.
Ҳамеша шеваи ӯ дилхаршӣ

Ба хубон менамояд нозпошӣ
Нигоҳи ӯ камандосо кашида,

Ки бшад гӯшаи чашмаш баранда.
Чӣ ранда? Дорад аз оина сина,

Чӣ сина?-Соф дил аз меҳру кинае
Забони ӯ бувад бод ил мувофик,
Саре дорад ба ҳамворӣ чу ошик.
Асоси хонаҳоро ӯст устод,

Ба аҳди ӯст ошиқ хонаобод.
Дуконаш дар бар рӯи арш баста
Димоғаш дар сари курсӣ нишаста
Ба ҳар манзил гузорад по ҳамон дам,
Кунад чун теша синҷи хона маҳкам.
Сафед аз интизораш чашми дарҳо,
Чунон печидаи занҷир назарҳо,
Бутон бар сурати ӯ гашта ҳайрон,
Хичил аз бутпарастӣ бутпарастон,
Хароби макдами ӯ хонумонҳо,

Гул афтода ба чашми тобандонҳо.
Намебинам ба асри хеш бунёд,
Ғами ӯ хонумонам дод барбод.
Рухаш то рафта аз кошонаи ман,
Сияҳ гардида рӯи хонаи ман.
Маро кай аз дуконаш баҳрамандист?
Зи ҷӯши ишқбозон тахтабандист.
Ба ман кай ошно аз рӯи ёрист?
Дилаш дар ошиқӣ таҳчӯбкорист.
Ба аҳди хештан устод бошад,
Вафояш лек бебунёд бошад,
Биё, соқӣ, даре бикшо ба рӯяш,
Ба ҷоми бода бишкан орзуям,
Маро чун Сайидо маъмур гардон.
Диламро хонаи пурнур гардон.

Ай беадаб, ту шарм надорӣ зи рӯи ман?
Аҷдоди ту шуданд ҳама пеши ман калон.
Обон олии2 ту бувад кӯршабпарак
Абнои софили?! ту ҳам аз ҷинси сифлагон.
Пур кардаӣ зи хок ба ҳар хона рафтаӣ,
Ай, хонаҳои халқ зи дасти ту хокдон!
Дандонзанист кори ту ҳар ҷо, ки дона аст,
Ҳастӣ ҳамеша душмани анбори мардумон.
Гурба худистоӣ намуда мегӯяд:
Бар ман бубину нек тамано бикун маро,
Яъне зи шер сурати ман медиҳад нишон.
Паррандае, ки бигзарад аз пеши чашми ман,
Ӯро ба чанги хеш дарорам ҳамон замон.
Азбаски дар миёнаи мардум мукаррамам,
Ҷоям ҳамеша ҳаст ва паҳлуи меҳмон.

Дар фикри дона мӯрчае буд дар гузар,
Омад ба Шеру гуфт, ки:-Эй Рустами замон!
Аз иттифоқи мӯрчагон ғофилӣ магар,
В-арна чаро ҳақир шуморию нотавон?
Хӯроки аҳли байти ман аст аз нитоҷи ту,
Доим пур аст хонам аз шер баччагон.
Тифлони шермасти ман имрӯз шергир,
Хешони нотавони мананд аз ту комрон.