THE LAST LEAF -Part two Барги охирин

THE LAST LEAF

Part two

(By O’ Henry)

When Behrman was a young man, he decided to become a great artist. For forty years he tried, but he did not even become a good artist. Now he was more than sixty. Sometimes he sold his paintings, but he never had any money, because he drank. In the whole world, he loved only two people Johnsy and Sue, and he thought he had to take care of them.

“I’ll paint a masterpiece”, he often told them.

“and then well go away from these dirty little room!” When Sue told him about Johnsy, Behrman was very angry. “Why didn’t you take better care of her”- he shouted. “I’ll never be a model of your picture! Poor, poor Johnsy’. “She is so ill”, Sue said. “And her head is full of strange ideas. She counts the leaves on that old vine and she thinks that when the last leaf falls, she will go too. All right, Mr. Behrman, if you don’t want to be my model”.

“Who said I won’t be your model” Behrman shouted.

“Women are so foolish! Come quickly! Johnsy is lying ill in bed, and you are standing here and talking!”

Johnsy was sleeping when Sue came into the room with Behrman. They went to the window and looked out.

For five minutes Behrman looked at the vine, then he went away without a word.

During the night, a cold rain began to fall and the wind become stronger and louder. She sat near Johnsy’s bed, she did not sleep all night. Very early in the morning, she saw that Johnsy’s eyes were open, and she was looking out of the window. When Sue looked, she saw that there was only one leaf on the vine.

“It’s the last”, Johnsy said. “I heard the wind all the night and I can’t understand why it did not fall. I’m sure it will fall today, and I’ll die at the same time.”

“Oh Johnsy,” Sue said, “think of me! What’ll I do without you?” But Johnsy did not answer.

Slowly the day passed. Every minute seemed an hour. At the end of the day, the north wind came again and it brought the cold autumn rain.

It rained all night, and in the morning two girls looked out of the window together. The leaf was there.

For a time Johnsy lay quite. Then she said: “I heard the wind during the whole night, but brave little leaf fought it. I’ve been a bad girl, Sue, and now I’m sorry. That last leaf has taught me how to fight for my life, how bad it is to want to die. You may bring me some bread and butter and tea now, and later I’ll drink a cup of

milk. ” An hour later, she said, “Sue I’d like to paint a picture of a storm on the sea”.

The doctor came in the afternoon and said that Johnsy was out of danger. He said to Sue “Sue, her chances are much better, If you take good care of her, you’ll win. And now I must go to other patient. His name is Behrman, an artist, I think Pneumonia, too. We’ll take him to the hospital, but he is old and his heart isn’t strong. There is no hope for him, I’m afraid”.

A few days later, Sue came to Johnsy’s bed and sat down. “I have something to tell you, dear,” she said. “Mr. Behrman died in the hospital today. Pneumonia. They found some green and yellow paint in his room. Do you see that leaf? It isn’t on the vine. Behrman painted it on the wall behind the vine. Look out of the window, dear Johnsy, at the last leaf on the wall. Why it never moved when the wind blew.”

“Ah, darling, Mr. Behrman painted it that terrible night when the last leaf fell, it is his masterpiece”.

Барги охирин

(қисми 2-юм)

Дар xавониаш Бермен қарор дода буд, ки рассоми номдор шавад.. Чил сол кӯшиш кард, аммо ҳамаи кӯшишҳояш бенатиxа буданд. Акнун умраш аз шаст гузашта буд, бар замми ин баъзан расмҳои тасвиркардаашро мефурӯхт, аммо бо сабаби нӯшидан пули бисёр xамъ карда наметавонист. Дар ҳаёти худ ӯ ду нафарро дӯст медошт, ки онҳо Xонси ва Сю буданд ва Бермен фикр мекард, ки онҳоро бояд нигоҳу бин кунад.

«Ман шоҳасаре хоҳам офарид»- доим ба онҳо лоф мезад ӯ.

«…ва хушбахтона ин хонаҳои ифлосу тангро тарк мекунам!» Вақте ки Сю ҳолати Xонсиро ба ӯ гуфт, ӯ хело андӯҳгин шуд. «Барои чӣ ӯро нағзтар нигоҳу бин накардӣ?- дод зад Бермен. «Ман ҳеҷ гоҳ роҳбари расми ту шуда наметавонам. Бечора, бечора, Xонси. Ӯ сахт бемор аст»- гуфт Сю. «Ва майнаи ӯ пур аз андешаҳои аҷоибанд. Ӯ баргҳои зардгаштаи дарахти ангури куҳансолро мешуморад ва фикр мекунад, ки агар барги охирин аз шох канда шавад, умри ӯ низ ба поён хоҳад расид. Шумо ҳаққед, ҷаноби Бермен, агар роҳбари кори ман шудан намехоҳед».

«Кb гуфт, ки ман роҳбари ту намешавам?»- фарёд зад Бермен

«Занҳо ҳамин хел аблаҳанд! Зуд биё! Xонси дар рӯи кат бемор хобидааст, ту бошӣ дар ин ҷо мелаққӣ».

Ҳангоме ки Сю бо Бермен вориди ҳуҷра шуданд, Xонси хоб буд. Онҳо ба назди тиреза рафта, ба берун нигаристанд.

Панx дақиқа Бермен ба дарахти ангур нигарист ва хомӯшона аз дар берун шуд.

Шаб шамоли сахт бо овози гулдурросии худ борони сарде овард. Сю дар назди кати Xонси хоб накарда шабро паси сар кард. Субҳи барвақт ӯ дид, ки чашмони Xонси беруни оинаро менигаристанд. Вақте Сю нигоҳ кард, дар он ҷо танҳо як барги дарахти ангур буду халос.

«Охиринаш»- гуфт Xонси. Ман тамоми шаб овози шамолро шунидам, аммо фаҳмида наметавонам, ки чаро ин барг наафтодааст. Боварb дорам, ки он имрӯз меафтад ва дар ҳамон лаҳза риштаи умри ман низ канда хоҳад шуд.

«Оҳ, Xонси»-гуфт Сю, «маро фикр кун! Ман бе ту чӣ хоҳам кард»? Вале Xонси xавоб надод.

Тадриxан рӯз бегоҳ шуд. Ҳар дақиқа барои Xонси соате менамуд. Дар поёни рӯз боди сарде аз тарафи Шимол вазида борони хунуки тирамоҳиро овард. Борон тамоми шаб борид, сапедадам духтарон якҷоя ба беруни шиша нигаристанд. Барг ҳоло ҳам он ҷо буд.

Чанд дақиқа Xонси оромона дароз кашид. Баъд ӯ гуфт: «ман тамоми шаб шуввоси шамолро шунидам, аммо баргчаи шуxоъ аз он тоб овардааст. Ман духтари накӯ набудам, Сю, маро бубахш. Барги охирин ба ман мубориза бо зиндагӣ ва нек набудани маргхоҳиро омӯзонд. Ту акнун барои ман каме нон, равған ва чой биёр, пасон шир хоҳам нӯшид». Баъди соате Xонси ба Сю гуфт: «камина сурати «Бӯҳрон дар баҳр»-ро тасвир кардан мехоҳам».

Нисфирӯзӣ духтур омад ва гуфт, ки Xонси хело хуб аст. «Сю, имкониятҳои Xонси бисёр беҳтаранд, агар ӯро нағз эҳтиёт кунед барои шумо ин муваффақият хоҳад буд. Айни ҳол ман бояд ба бистари бемори дигаре равам. Номи ӯ Бермен аст, ӯ рассом мебошад, фикр мекунам ӯ низ касалии шуш аст. Мо ӯро ба беморхона хоҳем бурд, аммо ӯ солхӯрда буда дили суст дорад. Умеде аз зинда мондани ӯ нест, метарсам».

Рӯзҳо паси сар мешуданд. Рӯзе Сю ба назди болини Xонси омада нишаст. «Xонам, ман бояд якчанд чизро ба ту гӯям»-гуфт ӯ. Ҷаноби Бермен худи ҳамин рӯз бо сабаби бемории шуш дар беморхона вафот кард. Табибон рангҳои сабз ва зардро дар утоқи ӯ ёфтаанд. Оё ту он баргро мебинb? Он аз ангур нест, дониста бош,ки онро Бермен дар девор тасвир кардааст. Чаро вақте шамол вазид он наxунбид»?.

« Оооҳ, чихел зебо. Ҷаноби Бермен инро дар он шаби пуртуғён, ки барги вопасин афтод, кашидааст. Ин аст шоҳасари ӯ.