The Love Drug (by O’ Henry)

Jim, a young car-driver was a boarder at old Riddle’s. He was in love with Rosy, Mr. Riddle’s only daughter and Rosy was in love with him. They wanted to get married, but Mr. Riddle expected his daughter to marry a rich man. And Jim was going to have a hard struggle for his happiness.

Jim had a friend whose name was Pilkins who worked as a night clerk at a chemist’s. One day Jim came to the chemist’s looking very excited, and told him that he and Rosy had decided to run away and get married that night.

“That is”-he added, – “if she doesn’t change her mind. One day she says she will, and the same evening she says she won’t because she is afraid. But you can help me, can’t you?”- Jim asked his friend.

“I don’t know how”-said Pilkins.

“I say, Pilkins is there a drug that makes a girl like you better if you give it to her? I thing if I have a stuff like this and give it to Rosy she will not be afraid any longer. I don’t mind if I have to pay for it all the money I have”.

“When is all this supposed to take place?”-asked Pilkins.

“At nine o’clock. Supper is at seven, at eight Rosy goes to bed, pretending to have a headache, at nine I go under her window. Make up the powder, please. And I’ll look after everything else myself”.

Pilkins gave Jim a powder. “This will make Rosy sleep for several hours without any danger to her”- said Pilkins to himself.

When Jim had gone, Pilkins, who was in love with Rosy too, went to Mr. Riddle and told the old man that Jim and Rosy were going to run away that night.

“Can I do anything for you, sir? – he asked the old man politely. Shall I call the police?”

“No, thank you”-said Mr. Riddle. My room is just above Rosy’s. I’ll go up myself after supper and take my gun and wait. If he comes under Rosy’s window, he’ll want a doctor, not a policeman.”

Pilkins went home. All night he waited for news of the tragedy. But nothing happened. At eight o’clock in the morning Pilkins went to Mr. Riddle’s. As he was crossing the street, he was surprised to see Jim, cried out: “Rosy and I were married at 9:30 last night. She is up at the flat making lunch. I’m the luckiest man. You must come and have dinner with us some day.

And the……powder?-Pilkins said in a weak voice.

“Oh, that stuff you gave me, well, it was this way. I sat down next to the old man at supper last night. I looked at Rosy and said to myself, “Don’t play any tricks in that girl, she loves you, that is clear enough. Then I looked at her father and thought there is the man, you must take care of. So I put the powder in old Riddle’s coffee-see”.

ШАРБАТИ ИШқ

(аз Оррин Генри)

Xим, ронандаи xавон, яке аз иxоранишинони марди солхурда, Ридл буд. ¡ ба духтари xаноби Ридл, Рози ошиқ шуда буд ва Рози низ ¢ро д¢ст медошт. Онҳо ба висоли якдигар расидан мехостанд, аммо xаноби Ридл бошад интизори он буд, ки духтараш бо яке аз мардони сарватманд хонадор шуданист. Xим ният кард, ки барои хушбахтии ояндаи худ сахт мубориза барад.

Xим Пилкинс ном д¢сте дошт ва ¢ ҳамчун хизматчb шабона дар дорухона кор мекард. Р¢зе Xим ба назди д¢сти доруфур¢шаш омад, аммо ¢ хело парешон менамуд ва дарҳол ба доруфур¢ш гуфт: « мо қарор додем, ки бо Рози ҳамин шаб гурезем ва ба висоли якдигар бирасем». «Ана ҳамин»- илова кард ¢-«агар Рози фикрашро дигар накунад». Боре Рози ба ман гуфта буд, ки ин корро карданист, аммо ¢ дар дил ҳарос дорад. Фикр мекунам,ки ту ба ман к¢мак карда метавонb, ҳамин тавр нест?-пурсид Xим ба рафиқаш.

«Чb хел, ман намедонам»?- гуфт Пилкинс.

« Гуфтаниям, ки шарбате ҳаст, ки он духтарро мисли шумо нотарс гардонад? Ман андеша дорам, ки агар чунин моддаро дошта бошам ва онро ба Рози бидиҳам, ¢ метавонад якчанд муддат аз тарсу ҳарос дур бошад. Ман барои чунин як моддаи лозимb тайёрам тамоми пуламро бахшам».

«Кай ҳамаи ин нақшаҳо амалb хоҳанд гашт?-пурсид Пилкинс.

«Соати нуҳ. Х¢роки шом соати ҳафт мешавад, соати ҳашт Рози худро бемор вонамуд карда хоб меравад ва ман бошам соати нуҳ ба таги тирезаи ¢ меоям. Илтимос Пилкинс, хокаро тайёр кун. Ва ман баъд худам дигар ҳаммаашро ба назар мегирам».

Пилкинс хокаро ба Xим дод. «Ин модда метавонад якчанд муддат Розиро бе ягон хатар ба хоб андармон кунад»-худ ба худ гуфт Пилкинс.

Вақте ки Xим рафт, Пилкинс, ки ¢ низ Розиро д¢ст медошт ба назди xаноби Ридл рафт ва дар бораи шабона гурехтани Xим ва Рози ба ¢ нақл кард.

«Ман оё ба шумо ягон к¢мак карда метавонам?-пурсид ¢ меҳрубонона ба м¢йсафед. Ба шуъбаи кормандони хадамоти давлатии амният занг занам?»

«Не, ташаккур ба ту»-гуфт xаноби Ридл. Ҳуxраи ман дар болои хонаи хоби Рози аст. Баъди х¢роки шом ман хеста яроқро гирифта Xимро интизор мешавам. Агар ¢ ба зери тирезаи Рози ояд, албатта духтурро мехоҳад, на амниятро».

Пилкинс ба хона худ омад. Тамоми шаб ¢ интизори хабарҳои аxоиб буд. Аммо чизе рух надод. Соати ҳашти пагоҳb Пилкинс ба назди xаноби Ридл мерафт. Ҳангоми дар к¢ча гузаштан Пилкинс Xимро дида ҳайрон шуд. Xим бошад аз хурсандb дод мезад: «Рози ва ман шаби гузашта соати нуҳуним

хонадор шудем. ¡ дар ҳуxраи боло х¢рок хурда истодааст. Ман одами хушбахтарин ҳастам ва шумо бояд баъзан омада бо мо х¢рок хуред.

Ва а а…….хока?-гуфт бо овози ларзон Пилкинс.

«Оҳ, он моддае, ки ба ман дода будед, хело ҳам чизи хуб буд. Шаби гузашта ман дар паҳл¢и м¢йсафед нишаста будам ва ба Рози нигоҳ карда ба худ гуфтам « набояд ягон нағмаеро ба кор бурд, зеро ¢ маро д¢ст медорад, ин басанда аст». «Пасон ба падари Рози нигариста ба худ омадам, ки дар ин xо падараш нишастааст бояд нисбати ¢ эҳтиёткор бошам. Ҳамин тавр он хокаро ба даруни қаҳваи xаноби Ридл андохтам»-xавоб дод Xим.